Μια συνάντηση φόρμας και χειρονομίας

Στο χώρο τέχνης Arch Studio, παρουσιάζεται μια συλλογή μοναδικών κοσμημάτων και αντικειμένων, σχεδιασμένων από την MORPHÉ και ζωγραφισμένων στο χέρι από τον Θανάση Λάλα

Κάθε κομμάτι είναι μια φόρμα.

Κάθε φόρμα, μια αφήγηση

Κάθε αφήγηση, ένα έργο τέχνης.

Τα έργα αυτής της σειράς αποτελούν καρπό συνεργασίας ανάμεσα στη γεωμετρία του design και την ελευθερία της ζωγραφικής χειρονομίας . Τα αντικείμενα σχεδιάζονται ψηφιακά, εκτυπώνονται τρισδιάστατα με ανακυκλώσιμα υλικά και ζωγραφίζονται στο χέρι, καθιστώντας κάθε έργο απολύτως μοναδικό.

Η συλλογή αυτή, περιορισμένων τεμαχίων, παρουσιάζεται αποκλειστικά στο χώτο τέχνης Arch Studio στην Τήνο και απευθύνεται σε όσους αγαπούν τη συλλεκτική μοναδικότητα, την υψηλή αισθητική και την υβριδική γλώσσα της σύγχρονης τέχνης.

Τα τοπία του Βασίλη Τάγκαλου δημιουργούν άτυπους χάρτες για την περιήγηση κι εμβάθυνση του βλέμματος σε όσα, ταπεινά κι υπερούσια, αφήνει το φως να φανούν. Μέσα από τα έργα αυτού του ζωγράφου, ο θεατής εξοικειώνεται με πρωτογενείς θαρρεί κανείς αισθήσεις, ενώ ταυτοχρόνως μυείται στα φανερά και στα αθέατα μιας φύσης που έχει δει, που αναπλάθει τις πτυχές της κι αναθυμάται. Πρόκειται για τις όψεις μιας φύσης που ο θεατής νοσταλγεί και με τα χρόνια λησμονεί, ενώ την ξαναγεννά στην ενδοχώρα του κάθε στιγμή με ανακλήσεις, μέσα από τις ώρες, τις ημέρες και τις εποχές που απέκτησε βιώματα, συναρμόζοντας και μεταστοιχειώνοντας στον χρόνο μέσα από ποικίλες ψυχικές του διαθέσεις, μέσα από επιθυμίες του και διαψεύσεις.

Αυτού του είδους η ζωγραφική δεν ανταγωνίζεται την αληθοφάνεια όσων βλέπουν τα μάτια, αλλά αποτυπώνει στις επιφάνειές της με υποβλητική κάθε φορά αληθοφάνεια, όσα ανακρατεί εντός του και συνεχώς μετασχηματίζει το υποσυνείδητο, μέσα από ατμόσφαιρες ευφροσύνης και ψευδαίσθησης, ονείρου κι αυταπάτης, αμφισβήτησης κι αναζήτησης. Από αυτή την άποψη, τα τοπία του Βασίλη Τάγκαλου που υμνούν το φως σε όλες του τις διαστάσεις, δημιουργούν υπόρρητα διαλεκτικά σχήματα, καθώς παρατηρεί κανείς στους πίνακές του, να αναπτύσσεται μια ιδιώνυμη «γραμμή» ορίζοντα ανάμεσα στην οπτική αφήγηση και στο αίνιγμα, στην ωραιότητα και στην ψευδαίσθηση, στην λάμψη και στο θάμβος, στην απτότητα και στο άπιαστο, στην εγγύτητα και στις μακρινές αποστάσεις, καθώς επίσης στην διαφάνεια και στην αχλύ – όπως υποθετικά θα την διαπερνούσε ένα δακρυσμένο ή θολό βλέμμα.

Η «αποκαλυπτική» διάσταση αυτών των τοπίων, είναι ότι δεν καταναλώνονται με την πρώτη ματιά, γιατί ανοίγουν στον θεατή μια αυλαία για να διαισθανθεί μνήμες και πραγματικότητες, προσδοκίες κι αινίγματα από την φύση των βιωμάτων του, που αντικατοπτρίζουν – αληθοφανώς μεταμφιεσμένες – όψεις και πτυχές από την ενδοχώρα του εαυτού του.